ខ្ញុំជាយុវវ័យដែលជឿលើវិទ្យាសាស្ត្រ ប៉ុន្តែបែរជាចូលចិត្ដអានរឿងខ្មោចយ៉ាងខ្លាំង។
នៅដំណាច់ឆ្នាំដែលគ្រប់គ្នាទៅដើរកម្សាន្តបោះជំរំ ខ្ញុំនិងមិត្តជិតស្និទ្ធសម្រេចថាយប់នោះមិនគេងទេគឺនិយាយរឿងខ្មោចអួតគ្នាម្តង។
ខ្ញុំរកនឹកយូរណាស់ ទម្រាំសម្រេចចិត្តថា ខ្ញុំត្រូវតែបង្ហាញបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការដឹងឮរឿងនិទានអំពីខ្មោចព្រាយជុំវិញពិភពលោក។
«ឯងដឹងទេ? ខ្ញុំអានរឿងខ្មោចបានជាង១០០០រឿង!!! នេះមិនរាប់ពីវីដេអូហូលីវូដ និងកុនថៃផងវ៉ី!»
«អូយសូរិយា!!! ឯងក្លាយជាកំពូលអ្នកឯកទេសខាងខ្មោចហើយអ៊ីចឹង!»
«និយាយគ្នាឱ្យហើយ! មិនឱ្យយករឿងកុនមកនិយាយ! គឺនិយាយពីបទពិសោធន៍ជាក់ស្តែងពិតៗ!!»
ខ្ញុំបញ្ជាក់យ៉ាងមាំមួន។
«អូយខ្លាចណាស់!»
នាងឈ្មោះមុំ ជាមិត្តម្នាក់ក្នុងចំណោមមិត្តទំាងបីរបស់ខ្ញុំដែលសុទ្ធតែជាស្រី។
អាមុំ អាកា និងអានី គ្នាយើងបួននាក់នៅអង្គុយក្រោយគេក្បែរតង់ គឺនៅជិតឆ្នេរមែនទែន ចំណែកអ្នករាល់គ្នា គេទៅរាំអស់ហើយ ឮភ្លេងមកល្វើយៗតែម្តង។
ក្នុងក្រុមខ្ញុំនេះ ខ្ញុំប្រុសតែម្នាក់ឯង ហើយឈ្មោះសូរិយាទៀត។ តាំងពីថ្នាក់អនុមក ត្រូវគេហៅថាខ្ទើយៗជានិច្ច តែខ្ញុំលែងប្រកាន់ហើយ។
«បើខ្លាច នៅឱ្យស្ងៀម! កុំដើររហេតរហូត! យប់នេះរឿងដំបូង គឺវេនខ្ញុំមុនគេ! សុំនិយាយរឿងពិតមួយ! រន្ធត់មែនទែនណ៎ា! កាលដែលខ្ញុំបានជួបជាមួយសង្សារទីពីររបស់ខ្ញុំ!»
«ស្អីគេ? មីងសូរិយាឯងមានសង្សារដែរ? សង្សារប្រុសមែនអត់?!»
អាកាឆ្លៀតពេលបង្អាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏សម្លុតវិញភ្លាម៖
«ស្តាប់អត់?!»
នៅដំណាច់ឆ្នាំដែលគ្រប់គ្នាទៅដើរកម្សាន្តបោះជំរំ ខ្ញុំនិងមិត្តជិតស្និទ្ធសម្រេចថាយប់នោះមិនគេងទេគឺនិយាយរឿងខ្មោចអួតគ្នាម្តង។
ខ្ញុំរកនឹកយូរណាស់ ទម្រាំសម្រេចចិត្តថា ខ្ញុំត្រូវតែបង្ហាញបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការដឹងឮរឿងនិទានអំពីខ្មោចព្រាយជុំវិញពិភពលោក។
«ឯងដឹងទេ? ខ្ញុំអានរឿងខ្មោចបានជាង១០០០រឿង!!! នេះមិនរាប់ពីវីដេអូហូលីវូដ និងកុនថៃផងវ៉ី!»
«អូយសូរិយា!!! ឯងក្លាយជាកំពូលអ្នកឯកទេសខាងខ្មោចហើយអ៊ីចឹង!»
«និយាយគ្នាឱ្យហើយ! មិនឱ្យយករឿងកុនមកនិយាយ! គឺនិយាយពីបទពិសោធន៍ជាក់ស្តែងពិតៗ!!»
ខ្ញុំបញ្ជាក់យ៉ាងមាំមួន។
«អូយខ្លាចណាស់!»
នាងឈ្មោះមុំ ជាមិត្តម្នាក់ក្នុងចំណោមមិត្តទំាងបីរបស់ខ្ញុំដែលសុទ្ធតែជាស្រី។
អាមុំ អាកា និងអានី គ្នាយើងបួននាក់នៅអង្គុយក្រោយគេក្បែរតង់ គឺនៅជិតឆ្នេរមែនទែន ចំណែកអ្នករាល់គ្នា គេទៅរាំអស់ហើយ ឮភ្លេងមកល្វើយៗតែម្តង។
ក្នុងក្រុមខ្ញុំនេះ ខ្ញុំប្រុសតែម្នាក់ឯង ហើយឈ្មោះសូរិយាទៀត។ តាំងពីថ្នាក់អនុមក ត្រូវគេហៅថាខ្ទើយៗជានិច្ច តែខ្ញុំលែងប្រកាន់ហើយ។
«បើខ្លាច នៅឱ្យស្ងៀម! កុំដើររហេតរហូត! យប់នេះរឿងដំបូង គឺវេនខ្ញុំមុនគេ! សុំនិយាយរឿងពិតមួយ! រន្ធត់មែនទែនណ៎ា! កាលដែលខ្ញុំបានជួបជាមួយសង្សារទីពីររបស់ខ្ញុំ!»
«ស្អីគេ? មីងសូរិយាឯងមានសង្សារដែរ? សង្សារប្រុសមែនអត់?!»
អាកាឆ្លៀតពេលបង្អាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏សម្លុតវិញភ្លាម៖
«ស្តាប់អត់?!»
«អូខេៗ! និយាយឱ្យខ្លាចៗណា៎! មិនខ្លាច កុំនិយាយដឹងអត់?!»
ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើម …..
រឿងហ្នឹងកើតឡើងនៅឆ្នាំ២០១៣។
កាលហ្នឹងខ្ញុំរស់នៅក្នុងខេត្តកែប សង្សារខ្ញុំអ្នករស់នៅទីនោះតំាងពីក្មេងៗមក។ ចំណែកហេតុការណ៍ ដ៏ពិបាកបំភ្លេចនោះបានកើតឡើងនៅចុងសប្តាហ៍ដែលមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់គេមួយក្រុមបានសម្រេចចិត្តទៅជប់លៀងទទួលសញ្ញាប័ត្រម៉ោង៧កន្លះយប់។ ខ្ញុំមិនសូវទុកចិត្តសុវត្ថិភាពគេ ខ្ញុំក៏ទៅជាមួយ តាមពិតចិត្តខ្ញុំមិនចង់ទៅប៉ុន្មានទេ ព្រោះចង់មើលបាល់ជាង។
កន្លែងដែលពួកគេទៅ គឺផ្ទះលោកគ្រូម្នាក់ឈ្មោះជា ស្ថិតនៅជាយរាងឆ្ងាយពីគេ។
ដោយសារយប់ពេក ហើយមានមិត្តម្នាក់ស្រវឹងជ្រុលជិះម៉ូតូពិបាក យើងបានសម្រេចចិត្តគេងនៅទីនោះ ដោយលោកគ្រូបានសុំម្ចាស់ផ្ទះល្វែងមួយក្បែរគាត់ដែលផ្ទះនោះពីមុនមានគេជួលនៅតែបានចាក់សោជាងពីរអាទិត្យហើយ មិនទាន់រកម៉ូយថ្មីបាន។
ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើម …..
រឿងហ្នឹងកើតឡើងនៅឆ្នាំ២០១៣។
កាលហ្នឹងខ្ញុំរស់នៅក្នុងខេត្តកែប សង្សារខ្ញុំអ្នករស់នៅទីនោះតំាងពីក្មេងៗមក។ ចំណែកហេតុការណ៍ ដ៏ពិបាកបំភ្លេចនោះបានកើតឡើងនៅចុងសប្តាហ៍ដែលមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់គេមួយក្រុមបានសម្រេចចិត្តទៅជប់លៀងទទួលសញ្ញាប័ត្រម៉ោង៧កន្លះយប់។ ខ្ញុំមិនសូវទុកចិត្តសុវត្ថិភាពគេ ខ្ញុំក៏ទៅជាមួយ តាមពិតចិត្តខ្ញុំមិនចង់ទៅប៉ុន្មានទេ ព្រោះចង់មើលបាល់ជាង។
កន្លែងដែលពួកគេទៅ គឺផ្ទះលោកគ្រូម្នាក់ឈ្មោះជា ស្ថិតនៅជាយរាងឆ្ងាយពីគេ។
ដោយសារយប់ពេក ហើយមានមិត្តម្នាក់ស្រវឹងជ្រុលជិះម៉ូតូពិបាក យើងបានសម្រេចចិត្តគេងនៅទីនោះ ដោយលោកគ្រូបានសុំម្ចាស់ផ្ទះល្វែងមួយក្បែរគាត់ដែលផ្ទះនោះពីមុនមានគេជួលនៅតែបានចាក់សោជាងពីរអាទិត្យហើយ មិនទាន់រកម៉ូយថ្មីបាន។
ស្រីៗបួននាក់គេងជាមួយគ្នា ហើយពួកនាងបានផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំនិងប្រុសៗ៥នាក់ទៀតនូវបន្ទប់គេងទំនេរដែលនៅជាប់គ្នានោះ។
ក្នុងបន្ទប់រាងស្អុះ ហើយតូចផង មិត្តខ្ញុំបីនាក់ក្រាលកន្ទេលដេកខាងក្រៅបន្ទប់ ទុកឱ្យខ្ញុំនិងម្នាក់ដែលស្រវឹងទោរដេកលើគ្រែដែលមានតែមួយនោះ។
ខ្ញុំដឹងថា ខ្លួនឯងបានផឹកក្រែលដែរ តែមិនស្រវឹងទេ ដូច្នេះដោយសារប្លែកកន្លែង ហើយអ្នកស្រវឹងក្បែរខ្ញុំរើចុះឡើងជានិច្ចប្រូសប្រះ ខ្ញុំពិតជាពិបាកធ្មេចមែនទែន។
ខ្ញុំរង់ចាំពេលវេលា ព្រោះលើកដៃមើលម៉ោងញឹកបន់ឱ្យតែដល់ព្រឹក។ ម៉ោងប្រហែល១កន្លះ ខ្ញុំទន់ត្របកភ្នែក ហើយដេកលង់លក់យ៉ាងជ្រៅ រហូតដល់មមីងមមាំងភ្ញាក់ឡើងវឹងក្រោកពីគ្រែដោយខ្លួនឯងស្វាងចែស…..
ព្រោះអ្វី?????
គឺច្បាស់ណាស់ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮសំឡេងដកដង្ហើមចម្លែកមួយពីចម្ងាយ ហើយឮច្បាស់ណាស់។
ក្នុងបន្ទប់រាងស្អុះ ហើយតូចផង មិត្តខ្ញុំបីនាក់ក្រាលកន្ទេលដេកខាងក្រៅបន្ទប់ ទុកឱ្យខ្ញុំនិងម្នាក់ដែលស្រវឹងទោរដេកលើគ្រែដែលមានតែមួយនោះ។
ខ្ញុំដឹងថា ខ្លួនឯងបានផឹកក្រែលដែរ តែមិនស្រវឹងទេ ដូច្នេះដោយសារប្លែកកន្លែង ហើយអ្នកស្រវឹងក្បែរខ្ញុំរើចុះឡើងជានិច្ចប្រូសប្រះ ខ្ញុំពិតជាពិបាកធ្មេចមែនទែន។
ខ្ញុំរង់ចាំពេលវេលា ព្រោះលើកដៃមើលម៉ោងញឹកបន់ឱ្យតែដល់ព្រឹក។ ម៉ោងប្រហែល១កន្លះ ខ្ញុំទន់ត្របកភ្នែក ហើយដេកលង់លក់យ៉ាងជ្រៅ រហូតដល់មមីងមមាំងភ្ញាក់ឡើងវឹងក្រោកពីគ្រែដោយខ្លួនឯងស្វាងចែស…..
ព្រោះអ្វី?????
គឺច្បាស់ណាស់ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮសំឡេងដកដង្ហើមចម្លែកមួយពីចម្ងាយ ហើយឮច្បាស់ណាស់។
ងាកមកម្នាក់ដែលនៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយខ្ញុំ វាក៏នៅដេកស្ងៀម ហើយសំឡេងមិញនេះមិនសមថាជាសំឡេងដង្ហើមវាដែលខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់ឡើយ។
ខ្ញុំងាករកបង្អួច គឺបិទតាំងពីពេលចូលមកដល់ គ្មានអ្នកណាបើកសោះ។ ខ្ញុំអង្គុយចុះវិញ ហើយគិតថាប្រហែលមកពីខ្ញុំខ្លាចពេកដឹង?
ខ្ញុំទម្រេតខ្លួនដេកបន្ត …..គ្មានអ្វីទាំងអស់……គឺខ្ញុំបន់ឱ្យតែអាចដេកលក់ទៅវិញលើកនេះ ហើយក្រោកមកកាលណា ព្រឹកព្រលឹមស្វាងចែសនឹងអាលចាកចេញតែម្តងទៅ។
….ខ្ញុំសំងំស្តាប់ឮតែដង្ហើមខ្លួនឯង តាំងចិត្តថាមិនជឿនឹងអ្វីដែលកើតឡើងគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលមុននេះ តែភ្លាមនោះ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថាអ្វីៗបានសាត្រលប់មកវិញ។
ខ្ញុំធ្មេចខំដេក តែមិនអាចធ្វើពើបាន ត្របកភ្នែកខ្ញុំបើកមកវិញដោយស្វ័យប្រវត្តិ សំឡេងនោះចូលមកកាន់តែជិត លាន់មកកាន់តែខ្លាំង ហើយប្រៀបបីដូចជាឆ្ពោះមករកខ្ញុំ????
ខ្ញុំងាករកបង្អួច គឺបិទតាំងពីពេលចូលមកដល់ គ្មានអ្នកណាបើកសោះ។ ខ្ញុំអង្គុយចុះវិញ ហើយគិតថាប្រហែលមកពីខ្ញុំខ្លាចពេកដឹង?
ខ្ញុំទម្រេតខ្លួនដេកបន្ត …..គ្មានអ្វីទាំងអស់……គឺខ្ញុំបន់ឱ្យតែអាចដេកលក់ទៅវិញលើកនេះ ហើយក្រោកមកកាលណា ព្រឹកព្រលឹមស្វាងចែសនឹងអាលចាកចេញតែម្តងទៅ។
….ខ្ញុំសំងំស្តាប់ឮតែដង្ហើមខ្លួនឯង តាំងចិត្តថាមិនជឿនឹងអ្វីដែលកើតឡើងគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលមុននេះ តែភ្លាមនោះ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថាអ្វីៗបានសាត្រលប់មកវិញ។
ខ្ញុំធ្មេចខំដេក តែមិនអាចធ្វើពើបាន ត្របកភ្នែកខ្ញុំបើកមកវិញដោយស្វ័យប្រវត្តិ សំឡេងនោះចូលមកកាន់តែជិត លាន់មកកាន់តែខ្លាំង ហើយប្រៀបបីដូចជាឆ្ពោះមករកខ្ញុំ????
ខណៈពេលដែលខ្ញុំមិនមានសូម្បីតែភាពក្លាហានដើម្បីក្រោកឈរឡើង ឬធ្វើអ្វីដែលអាចធ្វើបាននោះ ខ្ញុំលូកចុងជើងធាក់អង្រួនមិត្តរួមគ្រែឱ្យក្រោកឡើងមកតស៊ូនឹងការលងបន្លាចនេះជាមួយគ្នា ប៉ុន្តែគេនោះ «ស្រវឹងដេកដូចងាប់» អង្រួនយ៉ាងណាក៏មិនកម្រើក។
សេចក្ដីអធិដ្ឋានតាមព្រះពុទ្ធសាសនាតែងកើតមានមកលើខ្ញុំ រាល់ពេលដែលខ្ញុំសុបិនកណ្តាលរាត្រីភ័យភ្ញាក់ ឬដូចពេលនេះអ៊ីចឹង ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសូត្រធម៌។
ដង្ហើមនោះរសាត់មកក្បែរខ្ញុំ ហើយត្រជាក់ស្រេង។
ខ្ញុំស្រែកវ៉ាស តែស្រែកក្នុងបំពង់កមិនចេញសំឡេង រហូតដល់ភ្ញាក់ប្រវេប្រវាក្រោកឡើងហត់គឃូសបែកញើសគឃារ។
សេចក្ដីអធិដ្ឋានតាមព្រះពុទ្ធសាសនាតែងកើតមានមកលើខ្ញុំ រាល់ពេលដែលខ្ញុំសុបិនកណ្តាលរាត្រីភ័យភ្ញាក់ ឬដូចពេលនេះអ៊ីចឹង ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសូត្រធម៌។
ដង្ហើមនោះរសាត់មកក្បែរខ្ញុំ ហើយត្រជាក់ស្រេង។
ខ្ញុំស្រែកវ៉ាស តែស្រែកក្នុងបំពង់កមិនចេញសំឡេង រហូតដល់ភ្ញាក់ប្រវេប្រវាក្រោកឡើងហត់គឃូសបែកញើសគឃារ។
លើកនេះទេដែលខ្ញុំភ្ញាក់ពិតមែន។ មុននេះ អ្វឺៗគឺក្នុងសុបិនតែទំាងអស់។
ស្រីម្នាក់ខ្មៅស្ទង់ដូចកំពុងស្លៀកសារុងឈរនៅចុងជើងខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់ថាគ្មានអ្នកណា ក្រៅពីខេម៉ាមិត្តស្រីខ្ញុំនោះទេ ទោះងងឹតមើលមុខគ្នាមិនឃើញក៏ដោយ។
ខ្ញុំបានប្រមូលផ្តុំភាពក្លាហានរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ហើយចាប់ផ្តើមក្រោកអង្គុយសម្លឹងស្រមោលខ្មៅដែលនៅឆ្ងាយពីគ្នាមិនដល់ពីរម៉ែត្រស្រួលបួលផង។
«អូនឯងចូលមកធ្វើអី? ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ?!»
នាងមិនឆ្លើយ តែចាប់ផ្ដើមដកដង្ហើមឮៗ ដូចដែលសំឡេងខ្ញុំឮពីចម្ងាយនោះ ខ្ញុំក្រោកវឹងរត់ចោលគ្រែ ច្រានទ្វារចេញមកក្រៅកាត់កន្លែងអាបីនាក់នោះកំពុងដេក ហើយខ្ញុំទាក់ជើងដួលត្មោល។
«ខ្មោចលង!»
ខ្ញុំស្រែកចេញសំឡេងហើយ។
បីនាក់នោះក្រោកឡើង ហើយស្រីៗក៏ចេញមក។
ពួកយើងនាំគ្នាបើកភ្លើង ហើយចូលទៅរកម្នាក់ដែលស្រវឹងនោះ។ គេនោះដេកមិនដឹងអីទំាងអស់។
ស្រីម្នាក់ខ្មៅស្ទង់ដូចកំពុងស្លៀកសារុងឈរនៅចុងជើងខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់ថាគ្មានអ្នកណា ក្រៅពីខេម៉ាមិត្តស្រីខ្ញុំនោះទេ ទោះងងឹតមើលមុខគ្នាមិនឃើញក៏ដោយ។
ខ្ញុំបានប្រមូលផ្តុំភាពក្លាហានរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ហើយចាប់ផ្តើមក្រោកអង្គុយសម្លឹងស្រមោលខ្មៅដែលនៅឆ្ងាយពីគ្នាមិនដល់ពីរម៉ែត្រស្រួលបួលផង។
«អូនឯងចូលមកធ្វើអី? ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ?!»
នាងមិនឆ្លើយ តែចាប់ផ្ដើមដកដង្ហើមឮៗ ដូចដែលសំឡេងខ្ញុំឮពីចម្ងាយនោះ ខ្ញុំក្រោកវឹងរត់ចោលគ្រែ ច្រានទ្វារចេញមកក្រៅកាត់កន្លែងអាបីនាក់នោះកំពុងដេក ហើយខ្ញុំទាក់ជើងដួលត្មោល។
«ខ្មោចលង!»
ខ្ញុំស្រែកចេញសំឡេងហើយ។
បីនាក់នោះក្រោកឡើង ហើយស្រីៗក៏ចេញមក។
ពួកយើងនាំគ្នាបើកភ្លើង ហើយចូលទៅរកម្នាក់ដែលស្រវឹងនោះ។ គេនោះដេកមិនដឹងអីទំាងអស់។
«មានអីគួរឱ្យខ្លាចផង! ខ្ញុំធ្លាប់ជួបរឿងពិតៗដែលអាក្រក់ជាងនេះ១០០ដង!»
លីកាមិត្តខ្ញុំស្រែកឡើង ខ្ញុំក៏ឌឺវិញ៖
«ដែលគួរឱ្យខ្លាច មិនមែនរឿងប៉ុណ្ណឹងទេ! ឯងដឹងស្រីនោះជាអ្នកណាអត់?!»
«ជាអ្នកណាទៅ?!»
«នាងគឺជាម្ចាស់ផ្ទះមួយនេះដែលបានសម្លាប់ខ្លួន ព្រោះតែខឹងម្តាយនាងទៅយកប្តីចុងបម្រុងយកចូលមកនៅ! តាំងពីនាងស្លាប់បាត់ទៅ ម្តាយនាងមិនដែលបានឡើងមកនៅទីនេះទេ គឺខ្មោចលងខ្លាំងណាស់! មានតែយើងអ្នកមកពីឆ្ងាយដែលគេមិនឱ្យដឹងរឿងអ្វី ចេះតែព្រមឡើងទៅដេក! ក្រោយមកឱ្យតែជិះកាត់ទីនោះ ខ្ញុំអើតមើលរហូត តែមិនបានឃើញគេរកបានអ្នកជួលនៅសោះ!!! ឥឡូវនេះកន្លងទៅយូរឆ្នាំហើយ មិនដឹងយ៉ាងម៉េចហើយទេ! តិចក្លាយទៅជាផ្ទះសំណាក់អស់ទៅ? នឹងអាលខលទៅកក់កន្លែងឱ្យអាលីកាគេងម្តង!»
លីកាមិត្តខ្ញុំស្រែកឡើង ខ្ញុំក៏ឌឺវិញ៖
«ដែលគួរឱ្យខ្លាច មិនមែនរឿងប៉ុណ្ណឹងទេ! ឯងដឹងស្រីនោះជាអ្នកណាអត់?!»
«ជាអ្នកណាទៅ?!»
«នាងគឺជាម្ចាស់ផ្ទះមួយនេះដែលបានសម្លាប់ខ្លួន ព្រោះតែខឹងម្តាយនាងទៅយកប្តីចុងបម្រុងយកចូលមកនៅ! តាំងពីនាងស្លាប់បាត់ទៅ ម្តាយនាងមិនដែលបានឡើងមកនៅទីនេះទេ គឺខ្មោចលងខ្លាំងណាស់! មានតែយើងអ្នកមកពីឆ្ងាយដែលគេមិនឱ្យដឹងរឿងអ្វី ចេះតែព្រមឡើងទៅដេក! ក្រោយមកឱ្យតែជិះកាត់ទីនោះ ខ្ញុំអើតមើលរហូត តែមិនបានឃើញគេរកបានអ្នកជួលនៅសោះ!!! ឥឡូវនេះកន្លងទៅយូរឆ្នាំហើយ មិនដឹងយ៉ាងម៉េចហើយទេ! តិចក្លាយទៅជាផ្ទះសំណាក់អស់ទៅ? នឹងអាលខលទៅកក់កន្លែងឱ្យអាលីកាគេងម្តង!»
«នៅតែគ្មានអីប្លែកផងរឿងអ៊ីចឹង?»
អាលីកានៅតែឌឺខ្ញុំ អ៊ីចឹងខ្ញុំក៏ព្រមចាញ់ ហើយនិយាយ៖
«ម៉ោះ! ស្តាប់រឿងរបស់លីកាវិញក៏បាន!»
ខ្ញុំបង្វែរការទទួលខុសត្រូវឱ្យទៅស្រីកាដែលកំពូលមហាកាច់ខ្ញុំតាំងពីដើមដែលមើលទៅចង់និយាយឡើងញ័រខ្លួនទៅហើយ ដូច្នេះនាងចាប់ផ្ដើមនិយាយ៖
នេះជាបទពិសោធន៍ពិត តែពុំមែនរបស់ខ្ញុំទេណ៎ា គឺរបស់ម្តាយខ្ញុំ។ ផ្ទះខ្ញុំគឺស្ថិតនៅក្នុងសង្កាត់ស្ងាត់មួយនៅត្រើយម្ខាងតំបន់ព្រែកលាភ។ ផ្ទះយើងធ្វើពីឈើនៅលើច្រាំងទន្លេតូច ហើយវាមានអាយុចាស់ណាស់ហើយ ពួកយើងស្រឡាញ់វាខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែទីតាំងនៅក្បែរទន្លេត្រជាក់ជានិច្ចកាល។
អាលីកានៅតែឌឺខ្ញុំ អ៊ីចឹងខ្ញុំក៏ព្រមចាញ់ ហើយនិយាយ៖
«ម៉ោះ! ស្តាប់រឿងរបស់លីកាវិញក៏បាន!»
ខ្ញុំបង្វែរការទទួលខុសត្រូវឱ្យទៅស្រីកាដែលកំពូលមហាកាច់ខ្ញុំតាំងពីដើមដែលមើលទៅចង់និយាយឡើងញ័រខ្លួនទៅហើយ ដូច្នេះនាងចាប់ផ្ដើមនិយាយ៖
នេះជាបទពិសោធន៍ពិត តែពុំមែនរបស់ខ្ញុំទេណ៎ា គឺរបស់ម្តាយខ្ញុំ។ ផ្ទះខ្ញុំគឺស្ថិតនៅក្នុងសង្កាត់ស្ងាត់មួយនៅត្រើយម្ខាងតំបន់ព្រែកលាភ។ ផ្ទះយើងធ្វើពីឈើនៅលើច្រាំងទន្លេតូច ហើយវាមានអាយុចាស់ណាស់ហើយ ពួកយើងស្រឡាញ់វាខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែទីតាំងនៅក្បែរទន្លេត្រជាក់ជានិច្ចកាល។
ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ម៉ាក់របស់ខ្ញុំមានសំណាងណាស់ដែលបានរស់នៅក្បែរមាត់ទឹកនេះ ខុសពីមីងៗដែលមកលេងម្តងៗ ពួកគាត់មើលទៅខ្មៅៗណាស់ ព្រោះក្តៅខ្លាំងអាកាសធាតុស្រុកខាងប្តី។
នៅចុងភូមិមានស្ពានមួយដែលគ្រប់គ្នានិយមទៅងូតទឹកតាំងពីជំនាន់លោកយាយ។ ស្ពាននោះនៅក្រោមម្លប់ឈើធំមួយដែលដុះប្របចេញពីច្រាំងទេរទៅក្នុងទឹក។ ខ្ញុំចាំបានថា ស្ពានឈើចាស់នោះជាកន្លែងម៉ាក់ធ្លាប់នាំបងប្អូនខ្ញុំទៅងូតទឹកញឹកញយ ទោះគាត់ធ្លាប់តំណាលពីបទពិសោធន៍មិនល្អមួយនេះក្តី។
នៅចុងភូមិមានស្ពានមួយដែលគ្រប់គ្នានិយមទៅងូតទឹកតាំងពីជំនាន់លោកយាយ។ ស្ពាននោះនៅក្រោមម្លប់ឈើធំមួយដែលដុះប្របចេញពីច្រាំងទេរទៅក្នុងទឹក។ ខ្ញុំចាំបានថា ស្ពានឈើចាស់នោះជាកន្លែងម៉ាក់ធ្លាប់នាំបងប្អូនខ្ញុំទៅងូតទឹកញឹកញយ ទោះគាត់ធ្លាប់តំណាលពីបទពិសោធន៍មិនល្អមួយនេះក្តី។
រឿងគឺដូច្នេះ កាលពីសម័យសង្គ្រាម ក្មេងៗប្រុសស្រីក្នុងភូមិនិងម្តាយខ្ញុំផងបានប្រើស្ពានឈើនេះជាទីងូតទឹកសំអាតខ្លួនជាប្រចាំរៀងរាល់ថ្ងៃតែម្តង។
ពួកគេងូត ហែល និងប្រជែងគ្នា លោតចេញពីស្ពានចូលទៅក្នុងទន្លេ ហើយហែលទៅច្រាំងម្ខាងដើម្បីដណ្តើមយកជយលាភីជានំនែកត្រលប់មកវិញក៏មាន។
ពេលមួយនៅពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់ បានត្រលប់មកពីឃ្វាលគោ ហើយក្មេងៗក្នុងភូមិបានងូតទឹកចោលគាត់អស់ទៅហើយ ព្រោះយប់នោះគោវង្វេងទម្រាំរកមកវិញឃើញ។ ខ្លួនម៉ាក់ខ្ញុំប្រឡាក់ខ្លាំងពេក មិនអាចរង់ចាំដល់ព្រឹកបាន ក៏សម្រេចចិត្តថាទៅងូតទឹកម្នាក់ឯង។
គាត់ហៅឱ្យប្អូនណាម្នាក់នាំទៅដែរ តែប្អូនប្រុសស្រីសុទ្ធតែកំពុងរវល់នៅក្នុងផ្ទះបាយជួយលោកយាយខ្ញុំ។
ពួកគេងូត ហែល និងប្រជែងគ្នា លោតចេញពីស្ពានចូលទៅក្នុងទន្លេ ហើយហែលទៅច្រាំងម្ខាងដើម្បីដណ្តើមយកជយលាភីជានំនែកត្រលប់មកវិញក៏មាន។
ពេលមួយនៅពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់ បានត្រលប់មកពីឃ្វាលគោ ហើយក្មេងៗក្នុងភូមិបានងូតទឹកចោលគាត់អស់ទៅហើយ ព្រោះយប់នោះគោវង្វេងទម្រាំរកមកវិញឃើញ។ ខ្លួនម៉ាក់ខ្ញុំប្រឡាក់ខ្លាំងពេក មិនអាចរង់ចាំដល់ព្រឹកបាន ក៏សម្រេចចិត្តថាទៅងូតទឹកម្នាក់ឯង។
គាត់ហៅឱ្យប្អូនណាម្នាក់នាំទៅដែរ តែប្អូនប្រុសស្រីសុទ្ធតែកំពុងរវល់នៅក្នុងផ្ទះបាយជួយលោកយាយខ្ញុំ។
ម្តាយខ្ញុំតំណាលថាដោយស្អុះពេក គាត់បានឡើងទៅកាន់ចំណុចកណ្តាលនៃស្ពាន ហើយលោតទៅក្នុងទឹក។
ម៉ាក់បានហែលទឹកចុះឡើងយ៉ាងត្រជាក់សប្បាយ ទោះមេឃងងឹត ព្រោះទីនេះជាទីកំណើត អ្វីៗគឺទម្លាប់បានធ្លាប់ជើង ធ្លាប់ដៃ ឈានត្រូវៗមិនបាច់មើលក៏បាន។
ទីបំផុត គាត់បានហួសទៅដល់ផ្ទៃទឹកខាងស្ដាំចុងផុតស្ពានដែលលោកតានិងលោកយាយធ្លាប់បានព្រមានយ៉ាងតឹងរ៉ឹង មិនឱ្យនាំប្អូនមកហែលទឹកទៅដល់ទីនោះជាដាច់ខាត។
ខណៈពេលដែលដឹងខ្លួនថាទៅដល់ទីបម្រាម ម៉ាក់ចង់វិលមកវិញ ប៉ុន្តែម៉ាក់បានឃើញត្រីធំមួយនៅក្នុងទឹកហែលចុះឡើងក្បែរៗគាត់ ធ្វើឱ្យគាត់នឹកចង់ចាប់វាយកមកវះធ្វើងៀតបបរឱ្យប្អូនៗ។
គាត់មិនបានចាប់អារម្មណ៍ឡើយថា ត្រីនោះបាននំាគាត់ឱ្យឈានហែលទឹកចូលកាន់តែជ្រៅទៅក្នុងផ្នែកហាមឃាត់។
រំពេចនោះ ត្រីបានជ្រមុជចូលទៅក្នុងទឹកបាត់ទៅ។
ជាមួយនឹងការខកចិត្ត ម៉ាក់បានសម្រេចចិត្តហែលទឹកត្រលប់មកវិញ គឺឆ្ពោះមករកស្ពាន។
ប៉ុន្តែរំពេចនោះ ម៉ាក់មានអារម្មណ៍ថាមានដៃអ្នកណាលូកមកចាប់ជើងហើយទាញចុះក្រោមជ្រៅចូលទៅក្នុងទឹក។
វាជាដៃមនុស្សពិតៗដែលចាប់ណែន ឈឺ ហើយត្រជាក់ស្រេបដល់ម៉ាក់ស្ពឹកគ្មានកម្លាំងនឹងហែលតទៅមុខទៀតបាន។
ម៉ាក់បានហែលទឹកចុះឡើងយ៉ាងត្រជាក់សប្បាយ ទោះមេឃងងឹត ព្រោះទីនេះជាទីកំណើត អ្វីៗគឺទម្លាប់បានធ្លាប់ជើង ធ្លាប់ដៃ ឈានត្រូវៗមិនបាច់មើលក៏បាន។
ទីបំផុត គាត់បានហួសទៅដល់ផ្ទៃទឹកខាងស្ដាំចុងផុតស្ពានដែលលោកតានិងលោកយាយធ្លាប់បានព្រមានយ៉ាងតឹងរ៉ឹង មិនឱ្យនាំប្អូនមកហែលទឹកទៅដល់ទីនោះជាដាច់ខាត។
ខណៈពេលដែលដឹងខ្លួនថាទៅដល់ទីបម្រាម ម៉ាក់ចង់វិលមកវិញ ប៉ុន្តែម៉ាក់បានឃើញត្រីធំមួយនៅក្នុងទឹកហែលចុះឡើងក្បែរៗគាត់ ធ្វើឱ្យគាត់នឹកចង់ចាប់វាយកមកវះធ្វើងៀតបបរឱ្យប្អូនៗ។
គាត់មិនបានចាប់អារម្មណ៍ឡើយថា ត្រីនោះបាននំាគាត់ឱ្យឈានហែលទឹកចូលកាន់តែជ្រៅទៅក្នុងផ្នែកហាមឃាត់។
រំពេចនោះ ត្រីបានជ្រមុជចូលទៅក្នុងទឹកបាត់ទៅ។
ជាមួយនឹងការខកចិត្ត ម៉ាក់បានសម្រេចចិត្តហែលទឹកត្រលប់មកវិញ គឺឆ្ពោះមករកស្ពាន។
ប៉ុន្តែរំពេចនោះ ម៉ាក់មានអារម្មណ៍ថាមានដៃអ្នកណាលូកមកចាប់ជើងហើយទាញចុះក្រោមជ្រៅចូលទៅក្នុងទឹក។
វាជាដៃមនុស្សពិតៗដែលចាប់ណែន ឈឺ ហើយត្រជាក់ស្រេបដល់ម៉ាក់ស្ពឹកគ្មានកម្លាំងនឹងហែលតទៅមុខទៀតបាន។
ទោះយ៉ាងណា មុនពេលធ្លាក់ជ្រៅទៅក្នុងទឹក គាត់បានស្រែកឡើងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ពុកអើយជួយផង!»។
ម៉ាក់លិចចូលទៅក្នុងទឹកតាមកម្លាំងដែលដៃនោះទាញ ហើយម៉ាក់ចាប់ផ្ដើមឈ្លក់ប្រវេប្រវា លែងអាចជួយខ្លួនឯងបាន។ ម៉ាក់លើកដៃប្រណម ហើយសូត្រធម៌ដែលចេះចាំស្ទាត់ ព្រោះលោកយាយបានសូត្ររាល់យប់ថ្ងៃសីល ហើយម៉ាក់បានសន្លប់បាត់ឈឹងទៅ។
នៅពេលដែលម្តាយខ្ញុំដឹងខ្លួនឡើង អ្នកភូមិជាច្រើននៅអង្គុយរង់ចាំនៅជុំវិញគាត់។ ពួកគេបានសាកសួរពីដំណើររឿង មុនពេលសន្លប់នោះថាតើមានអ្វីដែលកើតឡើងមុនពេលលង់?
ម៉ាក់បានរៀបរាប់ប្រាប់គ្មានលាក់លៀមអ្វីនោះទេ។
ហើយម៉ាក់អះអាងដាច់ខាតថា ពិតជាមានដៃមនុស្សរឹងដូចដង្កាប់បានចាប់ទាញជើងគាត់ចុះពិតមែន។ ជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំបានបង្វែងម៉ាក់របស់ខ្ញុំថា ប្រហែលជាគាត់ហែលប៉ះឫសស្មៅចាស់ៗក្នុងទឹកបានជាទាក់ជើងកាន់តែរើ កាន់តែធ្លាក់ជ្រៅ។
ម៉ាក់របស់ខ្ញុំមិនជឿពាក្យចាស់ៗបង្វែងដាននោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ធ្វើពុតជាជឿ។ ពេញមួយសប្តាហ៍នោះ ម៉ាក់មានតែសុបិនអាក្រក់នៃដៃមនុស្សត្រជាក់ស្រេងដែលចាប់ជើងគាត់។ សូម្បីហែលទឹកធម្មតាក៏គាត់លែងហ៊ាន។
ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ពេលម្តាយខ្ញុំនិងប្អូនស្រីបានទៅជួយវេចនំអ្នកជិតខាង ស្ត្រីវ័យចំណាស់ម្នាក់លួចខ្សឹបប្រាប់ម៉ាក់ខ្ញុំថា ចុងស្ពាននោះគឺមានខ្មោចទឹកចាំលងច្រើនជំនាន់មកហើយ។
សូម្បីមីងរបស់គាត់ម្នាក់នោះក៏បានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកពីករណីស្រីជំនាន់មុនម្នាក់ធ្វើអត្តឃាតនៅចុងស្ពាននោះ ដោយការលោតចូលទៅក្នុងទន្លេ។
ម៉ាក់លិចចូលទៅក្នុងទឹកតាមកម្លាំងដែលដៃនោះទាញ ហើយម៉ាក់ចាប់ផ្ដើមឈ្លក់ប្រវេប្រវា លែងអាចជួយខ្លួនឯងបាន។ ម៉ាក់លើកដៃប្រណម ហើយសូត្រធម៌ដែលចេះចាំស្ទាត់ ព្រោះលោកយាយបានសូត្ររាល់យប់ថ្ងៃសីល ហើយម៉ាក់បានសន្លប់បាត់ឈឹងទៅ។
នៅពេលដែលម្តាយខ្ញុំដឹងខ្លួនឡើង អ្នកភូមិជាច្រើននៅអង្គុយរង់ចាំនៅជុំវិញគាត់។ ពួកគេបានសាកសួរពីដំណើររឿង មុនពេលសន្លប់នោះថាតើមានអ្វីដែលកើតឡើងមុនពេលលង់?
ម៉ាក់បានរៀបរាប់ប្រាប់គ្មានលាក់លៀមអ្វីនោះទេ។
ហើយម៉ាក់អះអាងដាច់ខាតថា ពិតជាមានដៃមនុស្សរឹងដូចដង្កាប់បានចាប់ទាញជើងគាត់ចុះពិតមែន។ ជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំបានបង្វែងម៉ាក់របស់ខ្ញុំថា ប្រហែលជាគាត់ហែលប៉ះឫសស្មៅចាស់ៗក្នុងទឹកបានជាទាក់ជើងកាន់តែរើ កាន់តែធ្លាក់ជ្រៅ។
ម៉ាក់របស់ខ្ញុំមិនជឿពាក្យចាស់ៗបង្វែងដាននោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ធ្វើពុតជាជឿ។ ពេញមួយសប្តាហ៍នោះ ម៉ាក់មានតែសុបិនអាក្រក់នៃដៃមនុស្សត្រជាក់ស្រេងដែលចាប់ជើងគាត់។ សូម្បីហែលទឹកធម្មតាក៏គាត់លែងហ៊ាន។
ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ពេលម្តាយខ្ញុំនិងប្អូនស្រីបានទៅជួយវេចនំអ្នកជិតខាង ស្ត្រីវ័យចំណាស់ម្នាក់លួចខ្សឹបប្រាប់ម៉ាក់ខ្ញុំថា ចុងស្ពាននោះគឺមានខ្មោចទឹកចាំលងច្រើនជំនាន់មកហើយ។
សូម្បីមីងរបស់គាត់ម្នាក់នោះក៏បានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកពីករណីស្រីជំនាន់មុនម្នាក់ធ្វើអត្តឃាតនៅចុងស្ពាននោះ ដោយការលោតចូលទៅក្នុងទន្លេ។
ម្តាយខ្ញុំនិងមីងខ្ញុំដែលនៅជាក្រមុំជំទង់នៅឡើយ ឮហើយបានភិតភ័យរន្ធត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺជាច្រើនថ្ងៃ។ កូនស្រីស្ត្រីវ័យចំណាស់ម្នាក់នោះបានអះអាងដូចគ្នាដែរថា លោកយាយនាងតែងខ្សឹបប្រាប់ពីការធ្វើអត្តឃាតនៅទីនោះ ហើយថាវិញ្ញាណនៅទីនោះចង់បានអ្នកបន្តវេន ដូច្នេះគ្រប់គ្នាដែលមានះហែលនៅក្នុងផ្នែកហាមឃាត់នោះនឹងត្រូវរងទុក្ខ។
ម្តាយនិងមីងពូខ្ញុំក៏ឈប់ហែលទឹកអស់ជាច្រើនខែ ទម្រាំហ៊ានចុះវិញ តែចុះជិតៗជាមួយអ្នកភូមិដែលមានគ្នាច្រើនតែប៉ុណ្ណោះ។
លីកាបានបញ្ចប់នូវរឿងពិតរបស់គ្រួសារនាង។
«អូយ អាមុំនិយាយម្តងទៅ!»
«រឿងអីទៅ? យើងមិនចេះទេ! រឿងខ្មោចខ្លាចណាស់!»
«អ៊ីចឹងប្រឹងស្តាប់ម៉េះ?!»
«អូខេ! យើងមានរឿងមួយ! មិនដឹងពួកឯងជឿឬក៏អត់ទេ?!»
«និយាយឆាប់ឡើងទៅ!»
ម្តាយនិងមីងពូខ្ញុំក៏ឈប់ហែលទឹកអស់ជាច្រើនខែ ទម្រាំហ៊ានចុះវិញ តែចុះជិតៗជាមួយអ្នកភូមិដែលមានគ្នាច្រើនតែប៉ុណ្ណោះ។
លីកាបានបញ្ចប់នូវរឿងពិតរបស់គ្រួសារនាង។
«អូយ អាមុំនិយាយម្តងទៅ!»
«រឿងអីទៅ? យើងមិនចេះទេ! រឿងខ្មោចខ្លាចណាស់!»
«អ៊ីចឹងប្រឹងស្តាប់ម៉េះ?!»
«អូខេ! យើងមានរឿងមួយ! មិនដឹងពួកឯងជឿឬក៏អត់ទេ?!»
«និយាយឆាប់ឡើងទៅ!»
អូខេ! បទពិសោធន៍នេះគឺមិនមែនជារបស់ខ្ញុំ ម្ដាយខ្ញុំឡើយ តែរបស់មិត្តភ័ក្ដិប៉ាម្នាក់ដែលនាំប្រពន្ធគាត់មកជួលផ្ទះខ្ញុំជាន់ខាងលើ។
មីងហ្នុងឈ្មោះមីងដា ធ្វើការជាគិលានុបដ្ឋាយិកាក្នុងមន្ទីរពេទ្យខេត្តមួយ។ ហេតុការណ៍នេះបានកើតឡើងនៅល្ងាចប្តូរវេនមួយដែលវេនអ្នកនោះ គេរវល់មានបងប្អូនឈឺ គាត់ក៏ពឹងមីងដា។
នោះជាការងារប្រចាំការពេលយប់នៅពេទ្យ។
នៅថ្ងៃអំឡុងពេលកំពុងធ្វើការដោយស្ងាត់ជ្រងំ គ្មានឃើញមានអ្វីកើតឡើង ក៏គ្មានអ្នកជំងឺណាមានបញ្ហានោះដែរ តែគាត់ខ្លួនឯង មីងដាហ្នឹងហើយស្រាប់តែចេញជំងឺគ្រុនក្តៅនៅម៉ោង១១យប់។
មីងហ្នុងឈ្មោះមីងដា ធ្វើការជាគិលានុបដ្ឋាយិកាក្នុងមន្ទីរពេទ្យខេត្តមួយ។ ហេតុការណ៍នេះបានកើតឡើងនៅល្ងាចប្តូរវេនមួយដែលវេនអ្នកនោះ គេរវល់មានបងប្អូនឈឺ គាត់ក៏ពឹងមីងដា។
នោះជាការងារប្រចាំការពេលយប់នៅពេទ្យ។
នៅថ្ងៃអំឡុងពេលកំពុងធ្វើការដោយស្ងាត់ជ្រងំ គ្មានឃើញមានអ្វីកើតឡើង ក៏គ្មានអ្នកជំងឺណាមានបញ្ហានោះដែរ តែគាត់ខ្លួនឯង មីងដាហ្នឹងហើយស្រាប់តែចេញជំងឺគ្រុនក្តៅនៅម៉ោង១១យប់។
ដូច្នេះ មីងដាបានដើរទៅជូនដំណឹងដល់គ្នីគ្នាគាត់ដែលនៅជិតៗនោះ ហើយក៏មានគិលានុបដ្ឋាកម្នាក់ទៀតស្ម័គ្រចិត្តមកដេកនៅក្នុងបន្ទប់កំដរជាមួយ។
មីងដាលេបថ្នាំរួចបានគេងលក់ឈឹង។
គាត់ដឹងខ្លួនព្រឹបមកវិញ ព្រោះបានឮស្នូរទ្វារបន្ទប់របើក ហើយពេលសម្លឹងទៅ វាពិតជាបើកចំហធ្លុងមែន ហើយមិនឃើញអ្នកកំដរម្នាក់នោះទេ។
គាត់រេមកមើលនាឡិកាប៉ោល គឺម៉ោងពីរភ្លឺ។
មីងដាថាគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលដោយសារតែមិនទាន់ដល់វេនប្តូរនៅឡើយ ហើយមិនទាន់ព្រឹកផង ហេតុអីចំហទ្វារ?
កំពុងគិតទំាងវិលមុខធ្ងន់ក្បាល មីងដាបែរជាចាប់អារម្មណ៍ថា កន្ទុយភ្នែកបានឃើញបុរសម្នាក់ស្លៀកពាក់អាវស មានម៉ាស៊ីនស្ទង់បេះដូងនៅជុំវិញករបស់គាត់។
មីងដាលេបថ្នាំរួចបានគេងលក់ឈឹង។
គាត់ដឹងខ្លួនព្រឹបមកវិញ ព្រោះបានឮស្នូរទ្វារបន្ទប់របើក ហើយពេលសម្លឹងទៅ វាពិតជាបើកចំហធ្លុងមែន ហើយមិនឃើញអ្នកកំដរម្នាក់នោះទេ។
គាត់រេមកមើលនាឡិកាប៉ោល គឺម៉ោងពីរភ្លឺ។
មីងដាថាគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលដោយសារតែមិនទាន់ដល់វេនប្តូរនៅឡើយ ហើយមិនទាន់ព្រឹកផង ហេតុអីចំហទ្វារ?
កំពុងគិតទំាងវិលមុខធ្ងន់ក្បាល មីងដាបែរជាចាប់អារម្មណ៍ថា កន្ទុយភ្នែកបានឃើញបុរសម្នាក់ស្លៀកពាក់អាវស មានម៉ាស៊ីនស្ទង់បេះដូងនៅជុំវិញករបស់គាត់។
មីងដាគិតថា គាត់នោះអាចជាវេជ្ជបណ្ឌិតដែលមកថ្មី ឬមកពីអគារផ្សេងមកជួយមើល ព្រោះប្រហែលមិត្តមីងដាបានរត់ទៅប្រាប់ថា មីងដាឡើងកម្ដៅខ្លាំង។
រំពេចនោះដែរ មីងដាមានអារម្មណ៍ថា គ្រប់យ៉ាងប្រែមកជាត្រជាក់ខុសពីធម្មតានៅពេញក្នុងបន្ទប់ដូចជានរណាម្នាក់បានចុចបន្ថយសីតុណ្ហភាពម៉ាស៊ីនត្រជាក់អស់រលីងអ៊ីចឹង។
ពេលដែលបុរសពេទ្យម្នាក់នោះឈានចូលមកកាន់តែជិត មីងដាបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ជាមួយនឹងគ្រប់ជំហានដែលគាត់ឆ្ពោះមក ផ្ទៃមុខរបស់គាត់ហាក់ស្លេកទៅៗ ពិសេសកាតរបស់គាត់ដែលមីងដាខំពិនិត្យមើលនៅលើហោប៉ៅគាត់ដើម្បីស្គាល់ថាគាត់មកពីផ្នែកណា តាមពិតមិនមែនជាកាតបច្ចុប្បន្នសោះ គឺមានពណ៌ផ្សេងទៅវិញ។
រំពេចនោះដែរ មីងដាមានអារម្មណ៍ថា គ្រប់យ៉ាងប្រែមកជាត្រជាក់ខុសពីធម្មតានៅពេញក្នុងបន្ទប់ដូចជានរណាម្នាក់បានចុចបន្ថយសីតុណ្ហភាពម៉ាស៊ីនត្រជាក់អស់រលីងអ៊ីចឹង។
ពេលដែលបុរសពេទ្យម្នាក់នោះឈានចូលមកកាន់តែជិត មីងដាបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ជាមួយនឹងគ្រប់ជំហានដែលគាត់ឆ្ពោះមក ផ្ទៃមុខរបស់គាត់ហាក់ស្លេកទៅៗ ពិសេសកាតរបស់គាត់ដែលមីងដាខំពិនិត្យមើលនៅលើហោប៉ៅគាត់ដើម្បីស្គាល់ថាគាត់មកពីផ្នែកណា តាមពិតមិនមែនជាកាតបច្ចុប្បន្នសោះ គឺមានពណ៌ផ្សេងទៅវិញ។
អារម្មណ៍មីងដាចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរទៅក្នុងភាពជ្រួលច្របល់ ហើយប្រឹងពិនិត្យកាន់តែច្បាស់ក៏ឃើញលេខឆ្នាំ១៩៥២នៅលើកាត?
គាត់ម្នាក់នេះមកពីឆ្នាំ១៩៥២? ព្រះអើយ!! មីងដាគាំងចលនាដូចរាងកាយប្រែក្លាយទៅជាថ្មកម្រើកមិនបាន គាត់មិនអាចនិយាយមួយពាក្យផង កុំថាឡើយដល់ទៅស្រែកចេញ។ ជាបន្ទាន់នោះ មីងដាព្យាយាមបន្លប់ខ្លួនឯងថា មកពីគាត់ស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពលនៃជំងឺគ្រុនសន្ធំ បានជាគិតរឿងតែពាស ។ មីងដាប្រឹងសម្លឹងពីរបីដងទៀតទៅលើតួលេខក្នុងកាត ដែលពេលនេះមីងដាជឿជាក់ថាអ្វីៗមិនមែនជាការស្រមៃ ឬគ្រាន់តែស្ថិតក្នុងសុបិនឡើយ។
គាត់ម្នាក់នេះមកពីឆ្នាំ១៩៥២? ព្រះអើយ!! មីងដាគាំងចលនាដូចរាងកាយប្រែក្លាយទៅជាថ្មកម្រើកមិនបាន គាត់មិនអាចនិយាយមួយពាក្យផង កុំថាឡើយដល់ទៅស្រែកចេញ។ ជាបន្ទាន់នោះ មីងដាព្យាយាមបន្លប់ខ្លួនឯងថា មកពីគាត់ស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពលនៃជំងឺគ្រុនសន្ធំ បានជាគិតរឿងតែពាស ។ មីងដាប្រឹងសម្លឹងពីរបីដងទៀតទៅលើតួលេខក្នុងកាត ដែលពេលនេះមីងដាជឿជាក់ថាអ្វីៗមិនមែនជាការស្រមៃ ឬគ្រាន់តែស្ថិតក្នុងសុបិនឡើយ។
គាត់ញ័រចំប្រប់ ហើយងាកត្រលប់មកវិញ ចំពេលដែលគាត់ឃើញពេទ្យនោះកំពុងលើកម្ជុលសឺរ៉ាំងតម្រង់មកជាមួយម្រាមដៃពណ៌ប្រផេះងាំង។
មីងដាចង់ស្រែកណាស់ ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចសូម្បីតែគ្រប់គ្រងដង្ហើមខ្លួនឯងឱ្យដើរត្រឹមត្រូវបាននោះទេ។ គាត់បានត្រឹមបិទភ្នែក ហើយសូត្រធម៌ រួចបើកមកវិញយ៉ាងលឿន ឈានដល់ការវាសដៃពេទ្យនោះចេញ។ ដឹងអី រាងកាយតានោះរលាយខ្សុលដូចជាខ្យល់ ហើយរហ័សដូចផ្លេកបន្ទោរ មីងដាក្រោកចេញពីគ្រែ ហើយចាកចេញវ៉េវពីបន្ទប់ ដូចខ្លួននេះគ្មានជំងឺអ្វីបៀតបៀនដូច្នោះដែរ។
មីងដាចង់ស្រែកណាស់ ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចសូម្បីតែគ្រប់គ្រងដង្ហើមខ្លួនឯងឱ្យដើរត្រឹមត្រូវបាននោះទេ។ គាត់បានត្រឹមបិទភ្នែក ហើយសូត្រធម៌ រួចបើកមកវិញយ៉ាងលឿន ឈានដល់ការវាសដៃពេទ្យនោះចេញ។ ដឹងអី រាងកាយតានោះរលាយខ្សុលដូចជាខ្យល់ ហើយរហ័សដូចផ្លេកបន្ទោរ មីងដាក្រោកចេញពីគ្រែ ហើយចាកចេញវ៉េវពីបន្ទប់ ដូចខ្លួននេះគ្មានជំងឺអ្វីបៀតបៀនដូច្នោះដែរ។
គាត់រត់ភៀសខ្លួនទៅកាន់បន្ទប់ផ្សេងៗដែលប្រាកដថា មានអ្នកប្រចាំការដូចគ្នាកំពុងស្នាក់នៅ។
តាមផ្លូវ គាត់រត់ទៅជួបគិលានុបដ្ឋាកម្នាក់ដែលមានភារកិច្ចកំដរគាត់ ទើបនឹងដើរទើមៗមកពីបន្ទប់ទឹក។ នាងសួរគាត់ថា មានរឿងអ្វី? គ្រប់គ្នានៅក្បែរៗនោះបានចេញមកមើល ហើយនាំគាត់ទៅសម្រាកក្នុងបន្ទប់ប្រធានផ្នែក។
ពេលបានស្រួលបួលជាងមុន មីងដាបានប្រាប់អ្វីគ្រប់យ៉ាងកាលពីម៉ោងពីរភ្លឺនោះទៅពួកគេ។ ពេលនោះ មានអ្នកបោសសំអាតវ័យចំណាស់ម្នាក់ដែលនៅថែទំាក្នុងបន្ទប់ប្រធានសាលបានបញ្ចេញយោបល់ថា គាត់ធ្លាប់ឮអ្នកប្រចាំការមុនៗ និងពួកអ្នកយាមធា្លប់ចចាមអារ៉ាមឃើញមានពេទ្យប្រុសមិនស្គាល់មុខម្នាក់ ដើរចច្រប់ចុះឡើង ឬក៏ឃើញនៅឈររេរានៅបន្ទប់បើកថ្នាំដូចគ្នា។
ពីរខែក្រោយមក ដោយចេះតែមិនអស់ចិត្ត គាត់និងមិត្តភ័ក្ដិបានទៅកាន់បន្ទប់ឃ្លាំង ហើយស្វែងរកឯកសារជាច្រើនសល់តំាំងពីសង្គមចាស់នៅទីនោះ។
មីងដាត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ព្រោះនៅក្នុងសំណុំឯកសារឆ្នាំ១៩៥២ គាត់ពិតជារកឃើញរូបថតពេទ្យម្នាក់ដែលគាត់ជួបនារាត្រីដ៏រន្ធត់នោះមែន។
ក្រោយមក នាយកមន្ទីរពេទ្យបានយល់ព្រមរៀបចំពិធីបង្សុកូលឧទ្ទិសកុសលដល់អ្នកស្លាប់ និងគ្រូពេទ្យចាស់ៗ រួមទំាងព្រលឹងទំាងឡាយនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនេះទំាងមូលទើបបានមិនមានហេតុការណ៍បែបនេះកើតឡើងតទៅទៀត។
ពួកយើងជឿទេថា វាគឺជាបទពិសោធន៍ពិតៗ ប៉ុន្តែស្តាប់ទៅគួរឱ្យភ័យខ្លាចណាស់សម្រាប់អ្នកដែលចង់ធ្វើជាពេទ្យ ព្រោះត្រូវប្រចាំការជៀសមិនរួចនោះទេ។ សម្រាប់ខ្ញុំវិញពិតជាមិនចង់ទៅមន្ទីរពេទ្យណាសោះ ទោះជាពេលថ្ងៃ ក៏មើលទៅគួរឱ្យខ្លាចដែរ។
តាមផ្លូវ គាត់រត់ទៅជួបគិលានុបដ្ឋាកម្នាក់ដែលមានភារកិច្ចកំដរគាត់ ទើបនឹងដើរទើមៗមកពីបន្ទប់ទឹក។ នាងសួរគាត់ថា មានរឿងអ្វី? គ្រប់គ្នានៅក្បែរៗនោះបានចេញមកមើល ហើយនាំគាត់ទៅសម្រាកក្នុងបន្ទប់ប្រធានផ្នែក។
ពេលបានស្រួលបួលជាងមុន មីងដាបានប្រាប់អ្វីគ្រប់យ៉ាងកាលពីម៉ោងពីរភ្លឺនោះទៅពួកគេ។ ពេលនោះ មានអ្នកបោសសំអាតវ័យចំណាស់ម្នាក់ដែលនៅថែទំាក្នុងបន្ទប់ប្រធានសាលបានបញ្ចេញយោបល់ថា គាត់ធ្លាប់ឮអ្នកប្រចាំការមុនៗ និងពួកអ្នកយាមធា្លប់ចចាមអារ៉ាមឃើញមានពេទ្យប្រុសមិនស្គាល់មុខម្នាក់ ដើរចច្រប់ចុះឡើង ឬក៏ឃើញនៅឈររេរានៅបន្ទប់បើកថ្នាំដូចគ្នា។
ពីរខែក្រោយមក ដោយចេះតែមិនអស់ចិត្ត គាត់និងមិត្តភ័ក្ដិបានទៅកាន់បន្ទប់ឃ្លាំង ហើយស្វែងរកឯកសារជាច្រើនសល់តំាំងពីសង្គមចាស់នៅទីនោះ។
មីងដាត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ព្រោះនៅក្នុងសំណុំឯកសារឆ្នាំ១៩៥២ គាត់ពិតជារកឃើញរូបថតពេទ្យម្នាក់ដែលគាត់ជួបនារាត្រីដ៏រន្ធត់នោះមែន។
ក្រោយមក នាយកមន្ទីរពេទ្យបានយល់ព្រមរៀបចំពិធីបង្សុកូលឧទ្ទិសកុសលដល់អ្នកស្លាប់ និងគ្រូពេទ្យចាស់ៗ រួមទំាងព្រលឹងទំាងឡាយនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យនេះទំាងមូលទើបបានមិនមានហេតុការណ៍បែបនេះកើតឡើងតទៅទៀត។
ពួកយើងជឿទេថា វាគឺជាបទពិសោធន៍ពិតៗ ប៉ុន្តែស្តាប់ទៅគួរឱ្យភ័យខ្លាចណាស់សម្រាប់អ្នកដែលចង់ធ្វើជាពេទ្យ ព្រោះត្រូវប្រចាំការជៀសមិនរួចនោះទេ។ សម្រាប់ខ្ញុំវិញពិតជាមិនចង់ទៅមន្ទីរពេទ្យណាសោះ ទោះជាពេលថ្ងៃ ក៏មើលទៅគួរឱ្យខ្លាចដែរ។
«តោះវេនអានី!» ខ្ញុំតឿន ពេលដែលអាមុំនិយាយចប់។
ពេលនេះយប់ជ្រៅបន្តិចហើយ ភ្លេងលាន់មកកាន់តែរង្វើល ខ្យល់បក់មកក៏កាន់តែត្រជាក់ តែចិត្តពួកយើងនៅជក់ក្នុងការស្តាប់បទពិសោធន៍ពិតៗនៃការជួបខ្មោចនេះ។
«មិនដឹងមានអីនិយាយទេ! ពួកឯងនិយាយអស់ទៅហើយ!» អានីឆ្លើយ។
«និយាយឱ្យឆាប់! កុំពូកែកេងប្រវ័ញ្ចវ៉ី!» អាមុំបន្ទោស។
«បានៗ! និយាយរឿងខ្មោចដែលគ្នាជួបលើកោះនេះម៉ងទៅ!»
«លើកោះនេះ?»
ត្រូវហើយ! មិញនេះ នៅម៉ោងប្រហែល៧:៣០ល្ងាច ពេលដែលពួកយើងជុំគ្នា ញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច ខ្ញុំទៅជាមានអាការៈព្រួយបារម្ភប្លែកៗពីកន្លែងនេះ។
អ៊ីចឹងហើយបានជាខ្ញុំបញ្ចប់ការទទួលទានត្រឹមតែពាក់កណ្ដាល ហើយទៅដើរលេងស្រូបយកខ្យល់អាកាសឱ្យស្រឡះចិត្តវិញ។
ខ្ញុំបានដើរម្នាក់ឯងតាមបណ្ដោយឆ្នេរ ហើយបានស្ថិតនៅលើនោះស្ទើរ១ម៉ោងម្នាក់ឯង។
ពេលនេះយប់ជ្រៅបន្តិចហើយ ភ្លេងលាន់មកកាន់តែរង្វើល ខ្យល់បក់មកក៏កាន់តែត្រជាក់ តែចិត្តពួកយើងនៅជក់ក្នុងការស្តាប់បទពិសោធន៍ពិតៗនៃការជួបខ្មោចនេះ។
«មិនដឹងមានអីនិយាយទេ! ពួកឯងនិយាយអស់ទៅហើយ!» អានីឆ្លើយ។
«និយាយឱ្យឆាប់! កុំពូកែកេងប្រវ័ញ្ចវ៉ី!» អាមុំបន្ទោស។
«បានៗ! និយាយរឿងខ្មោចដែលគ្នាជួបលើកោះនេះម៉ងទៅ!»
«លើកោះនេះ?»
ត្រូវហើយ! មិញនេះ នៅម៉ោងប្រហែល៧:៣០ល្ងាច ពេលដែលពួកយើងជុំគ្នា ញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច ខ្ញុំទៅជាមានអាការៈព្រួយបារម្ភប្លែកៗពីកន្លែងនេះ។
អ៊ីចឹងហើយបានជាខ្ញុំបញ្ចប់ការទទួលទានត្រឹមតែពាក់កណ្ដាល ហើយទៅដើរលេងស្រូបយកខ្យល់អាកាសឱ្យស្រឡះចិត្តវិញ។
ខ្ញុំបានដើរម្នាក់ឯងតាមបណ្ដោយឆ្នេរ ហើយបានស្ថិតនៅលើនោះស្ទើរ១ម៉ោងម្នាក់ឯង។
ពេលមេឃកាន់តែងងឹត ខ្យល់កាន់តែត្រជាក់ ខ្ញុំចង់បកឡើងមកវិញមករកពួកយើង ស្រាប់តែខ្ញុំបានឃើញស្ត្រីម្នាក់ស្លៀករ៉ូបវែងធំរលង់ពណ៌សអង្គុយលើឆ្នេរចំហៀងពីខ្ញុំប្រមាណជា១០ទៅ១៥ម។
សក់គាត់ប៉ើងតាមខ្យល់ ហើយវែងអន្លាយ ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញភ័យខ្លាច ហើយឯងដឹងអត់ នារីនោះស្រាប់តែក្រោកមកលាងពូតសំពត់របស់គាត់នៅក្រោមដើមឈើមួយនៅពេលយប់ងងឹតស្លុប ហើយគ្មានទឹកអីមួយដំណក់។
នៅពេលនោះ ខ្ញុំភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់ ហើយគិតថារវាងមនុស្សឆ្កួត និងជាខ្មោច តើមួយណាគ្រោះថ្នាក់ជាងក្នុងពេលនេះ? ខ្ញុំបានចាំងពិលឡើងទំាងមិនដឹងខ្លួន។
សក់គាត់ប៉ើងតាមខ្យល់ ហើយវែងអន្លាយ ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញភ័យខ្លាច ហើយឯងដឹងអត់ នារីនោះស្រាប់តែក្រោកមកលាងពូតសំពត់របស់គាត់នៅក្រោមដើមឈើមួយនៅពេលយប់ងងឹតស្លុប ហើយគ្មានទឹកអីមួយដំណក់។
នៅពេលនោះ ខ្ញុំភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់ ហើយគិតថារវាងមនុស្សឆ្កួត និងជាខ្មោច តើមួយណាគ្រោះថ្នាក់ជាងក្នុងពេលនេះ? ខ្ញុំបានចាំងពិលឡើងទំាងមិនដឹងខ្លួន។
ពិតណាស់ ស្រីនោះនៅតែអង្គុយនៅទីនោះ ហើយបន្តការបោកលាងសំពត់ទំាងគ្មានទឹក។
ខ្ញុំខំឈានចូលទៅជិតឡើងៗដើម្បីពិនិត្យមើលមុខគាត់។ មុខគាត់ត្រូវបានបាំងពីក្រោយសក់ ដូច្នេះខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញមុខគាត់សោះ។
មិនដឹងយ៉ាងម៉េចបានជាចិត្តខ្ញុំមិនព្រមបកមករកក្រុមយើង បែរជាកើតជំងឺចង់ដឹងយ៉ាងអន្ទះសាថាតើនោះពិតជាមនុស្សស្រីឬអ្វី?
នៅពេលដែលខ្ញុំទៅមុខបានបន្ដិច ស្ត្រីនោះបានបញ្ចប់ការបោកគក់ទាំងស្រុង ហើយច្បូតសក់របស់គាត់វែកទៅម្ខាង ធ្វើឱ្យខ្ញុំមើលឃើញអំបោះពណ៌សក្រាស់ឃ្មឹកជាច្រើនជាន់នៅលើដៃគាត់។
ខ្ញុំខំឈានចូលទៅជិតឡើងៗដើម្បីពិនិត្យមើលមុខគាត់។ មុខគាត់ត្រូវបានបាំងពីក្រោយសក់ ដូច្នេះខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញមុខគាត់សោះ។
មិនដឹងយ៉ាងម៉េចបានជាចិត្តខ្ញុំមិនព្រមបកមករកក្រុមយើង បែរជាកើតជំងឺចង់ដឹងយ៉ាងអន្ទះសាថាតើនោះពិតជាមនុស្សស្រីឬអ្វី?
នៅពេលដែលខ្ញុំទៅមុខបានបន្ដិច ស្ត្រីនោះបានបញ្ចប់ការបោកគក់ទាំងស្រុង ហើយច្បូតសក់របស់គាត់វែកទៅម្ខាង ធ្វើឱ្យខ្ញុំមើលឃើញអំបោះពណ៌សក្រាស់ឃ្មឹកជាច្រើនជាន់នៅលើដៃគាត់។
ខ្ញុំដឹងថាគាត់មិនមែនជាមនុស្សទេ។ ដោយយឺតៗ ខ្ញុំបានដើរថយក្រោយ ព្រោះចាំពាក្យម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលតែងតែផ្តាំខ្ញុំថា ពេលទៅទីកន្លែងណាឆ្ងាយៗ បើបានឃើញអ្វីមួយចម្លែក ពិសេសឃើញមនុស្សស្លៀកសសក់វែង មិនបាច់ស្រែកអ្វីទេ ព្រោះនាំឱ្យខ្លួនឯងភ័យលស់ព្រលឹង យើងគ្រាន់តែដើរបកថយក្រោយតែប៉ុណ្ណោះ។
ខ្ញុំអត់ធ្មត់ ទប់ចិត្ត ដើរថយក្រោយ រហូតដល់បុកនឹងអាមុំ។
«អ៊ីចឹងបានឃើញឯងដូចត្រជាក់រឹងថ្គាមអ៊ីចឹង!»
អាមុំលូកមាត់ ធ្វើឱ្យម្ចាស់រឿងទីបួនបន្ថែមមកវិញ៖
«សំណាងហើយដែលយើងស្មារតីរឹង មិនភ័យរឹងថ្គាមស្លាប់នៅលើឆ្នេរនោះតែម្នាក់ឯង!»
តែចិត្តខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ព្រួយភ័យយ៉ាងចម្លែកណាស់ ពេលដែលអានីនិយាយចប់ ហើយសត្វស្លាបជាច្រើនចាប់ផ្ដើមយំទ្រហឹងពេញលើឆ្នេរ។ ស្បែកខ្ញុំព្រឺតាំងពីក្បាលដល់ចុងជើង ហើយចិត្តខ្ញុំមិនមាំមួនទើបខ្ញុំបបួល៖
«តោះ! ឡើងទៅក្បែរគ្នាយើងវិញ!»
ខ្ញុំហៅលីកា និងអាមុំ អានី។
ខ្ញុំអត់ធ្មត់ ទប់ចិត្ត ដើរថយក្រោយ រហូតដល់បុកនឹងអាមុំ។
«អ៊ីចឹងបានឃើញឯងដូចត្រជាក់រឹងថ្គាមអ៊ីចឹង!»
អាមុំលូកមាត់ ធ្វើឱ្យម្ចាស់រឿងទីបួនបន្ថែមមកវិញ៖
«សំណាងហើយដែលយើងស្មារតីរឹង មិនភ័យរឹងថ្គាមស្លាប់នៅលើឆ្នេរនោះតែម្នាក់ឯង!»
តែចិត្តខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ព្រួយភ័យយ៉ាងចម្លែកណាស់ ពេលដែលអានីនិយាយចប់ ហើយសត្វស្លាបជាច្រើនចាប់ផ្ដើមយំទ្រហឹងពេញលើឆ្នេរ។ ស្បែកខ្ញុំព្រឺតាំងពីក្បាលដល់ចុងជើង ហើយចិត្តខ្ញុំមិនមាំមួនទើបខ្ញុំបបួល៖
«តោះ! ឡើងទៅក្បែរគ្នាយើងវិញ!»
ខ្ញុំហៅលីកា និងអាមុំ អានី។
ពួកគេក៏ក្រោកមកភ្លាមមែន តាមមើលស្រីៗបីនាក់នេះក៏ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍មិនល្អចំពោះរឿងនិទានទីបួនរបស់អានីដូចជាខ្ញុំដែរហើយ។
យើងដើរជាមួយគ្នាតម្រង់ទៅកន្លែងរាំ ស្រាប់តែបាត់ពួកគេទៅណាអស់រលីង សល់តែធុងបាស់ និងភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ពួកយើងកាន់ដៃគ្នា ហើយគិតផ្ដេសផ្ដាសតែពីសតែពាស តែមិនទាន់មានអ្នកណាបានហាមាត់និយាយថាម៉េចនៅឡើយ។
អ្នកណាម្នាក់បង្ហាញខ្លួននៅកន្ទុយភ្នែកខ្ញុំ។
ខ្ញុំងាកទៅខ្វាច់។
យើងដើរជាមួយគ្នាតម្រង់ទៅកន្លែងរាំ ស្រាប់តែបាត់ពួកគេទៅណាអស់រលីង សល់តែធុងបាស់ និងភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ពួកយើងកាន់ដៃគ្នា ហើយគិតផ្ដេសផ្ដាសតែពីសតែពាស តែមិនទាន់មានអ្នកណាបានហាមាត់និយាយថាម៉េចនៅឡើយ។
អ្នកណាម្នាក់បង្ហាញខ្លួននៅកន្ទុយភ្នែកខ្ញុំ។
ខ្ញុំងាកទៅខ្វាច់។
នៅក្បែរគល់ឈើ កន្លែងដែលមុននេះ ពួកយើងដាក់ធុងទឹកកក ខ្ញុំបានឃើញបុរសម្នាក់ស្លៀកពាក់ សកំពុងឈរ ហើយនៅនឹងដៃកាន់ដំបងធំមួយ។
«គាត់នេះបានវាយបណ្តេញគ្នាយើងឡើងទៅណាអស់ទេដឹង?!»
ខ្ញុំគិតភា្លម ហើយរន្ធត់ញាប់ញ័រ។ ទោះយ៉ាងណា បុរសនោះមានគ្នាតែម្នាក់ឯង ក៏មិនគួរឱ្យបារម្ភពេកនោះទេ។
ខ្ញុំគិតថា គាត់ជាមនុស្សឆ្កួត។
នៅពេលនេះ គាត់បានឈរងាកមកមើលបួននាក់យើង ឯពួកយើងផ្តោតភ្នែកតែលើដំបងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។
«គាត់នេះបានវាយបណ្តេញគ្នាយើងឡើងទៅណាអស់ទេដឹង?!»
ខ្ញុំគិតភា្លម ហើយរន្ធត់ញាប់ញ័រ។ ទោះយ៉ាងណា បុរសនោះមានគ្នាតែម្នាក់ឯង ក៏មិនគួរឱ្យបារម្ភពេកនោះទេ។
ខ្ញុំគិតថា គាត់ជាមនុស្សឆ្កួត។
នៅពេលនេះ គាត់បានឈរងាកមកមើលបួននាក់យើង ឯពួកយើងផ្តោតភ្នែកតែលើដំបងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។
ឈឹប….
ខ្ញុំងាកទៅឃើញលីកាកំពុងថតគាត់ ស្រាប់តែអាមុំស្រែកវ៉ាស ខ្ញុំងាកទៅឃើញដំបងគាត់ហោះមកដល់ពួកយើង ខ្ញុំក៏រន្ធត់គាំង។
សំណាងល្អ ដំបងនោះបានរលាយភឹបទៅក្នុងខ្យល់ដូចជាការស្រមៃ ធ្វើឱ្យពួកយើងទំាងបួនគេចក្នុងលំហដែលគ្មានអ្វីទំាងអស់។
យើងទំាងបួនមិនបានឃើញគាត់នោះនៅឈរក្បែរធុងទឹកកកទៀតនោះទេ អានីក៏ស្រែកឡើងថា៖
«តោះ! យើងត្រលប់ទៅឡានវិញទៅ!»
ខ្ញុំងាកទៅឃើញលីកាកំពុងថតគាត់ ស្រាប់តែអាមុំស្រែកវ៉ាស ខ្ញុំងាកទៅឃើញដំបងគាត់ហោះមកដល់ពួកយើង ខ្ញុំក៏រន្ធត់គាំង។
សំណាងល្អ ដំបងនោះបានរលាយភឹបទៅក្នុងខ្យល់ដូចជាការស្រមៃ ធ្វើឱ្យពួកយើងទំាងបួនគេចក្នុងលំហដែលគ្មានអ្វីទំាងអស់។
យើងទំាងបួនមិនបានឃើញគាត់នោះនៅឈរក្បែរធុងទឹកកកទៀតនោះទេ អានីក៏ស្រែកឡើងថា៖
«តោះ! យើងត្រលប់ទៅឡានវិញទៅ!»
ពួកយើងបានរត់មកដល់រថយន្ដក្រុង នៅតែមិនបានឃើញវត្តមានសមាជិកឯទៀតៗដដែល សូម្បីតែពូតៃកុងឡានក៏មិនដឹងជាបាត់ទៅណា?។
ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តឡើងទៅអង្គុយចាំនៅលើរថយន្ដ។
«អ្វីៗដូចជាយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ!» អានីនិយាយ។
អាមុំតបមកវិញភា្លមថា៖
«ម៉េចមិនដឹងអីទៀត? គឺខ្មោចមែនណា៎!»
ខ្ញុំមិនទាន់បាននិយាយអ្វី ស្រាប់តែលីកាស្រែកឡើងយ៉ាងគ្រលួច៖
«ខ្ញុំថតបានច្បាស់ណាស់? ម៉េចក៏មានតែគល់ឈើ និងធុងទឹកកក អត់មានឃើញអីសោះ?!»
ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តឡើងទៅអង្គុយចាំនៅលើរថយន្ដ។
«អ្វីៗដូចជាយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ!» អានីនិយាយ។
អាមុំតបមកវិញភា្លមថា៖
«ម៉េចមិនដឹងអីទៀត? គឺខ្មោចមែនណា៎!»
ខ្ញុំមិនទាន់បាននិយាយអ្វី ស្រាប់តែលីកាស្រែកឡើងយ៉ាងគ្រលួច៖
«ខ្ញុំថតបានច្បាស់ណាស់? ម៉េចក៏មានតែគល់ឈើ និងធុងទឹកកក អត់មានឃើញអីសោះ?!»
ត្រូវហើយ វាពិតជារឿងដែលគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងដែលថានៅក្នុងទូរសព្ទលីកាមិនមានអ្វីសោះ មានតែគល់ឈើ និងធុងទឹកកក គ្មានអ្នកណានៅទីនោះ ក៏គ្មានបុរសស្លៀកពាក់សអ្វីនោះដែរ។
ពួកយើងចំហមាត់សម្លឹងមុខគ្នា…..ខ្ញុំលើកទូរសព្ទខ្លួនឯងមកមើល….
«អត់សេវាទេ!» អាមុំនិយាយទាំងញ័រមាត់តតាត់។
បទចម្រៀងលាន់មកល្វើយៗតាមខ្យល់ ធ្វើឱ្យអានីស្រែកវ៉ាស ហើយយំ…..
ស្អីគេនេះ? ក្រែងមិញ ពួកខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ មិនឃើញមានអ្នកណារំាំផង គឺស្ងាត់មនុស្សសូន្យ? ពួកយើងសំងំញ័រដៃជើងក្នុងរថយន្ត។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់មិនអាចសំងំកំសាកដូច្នេះបានតទៅទៀតទេ ខ្ញុំក៏បានតាំងចិត្តដំឡើងសំឡេងស្រែក៖
«ម៉េចក៏ម៉េចទៅ! អញទៅវ៉ែពួកអាខ្មោចហ្នឹងម្តងមើល៍!»
ពួកយើងចំហមាត់សម្លឹងមុខគ្នា…..ខ្ញុំលើកទូរសព្ទខ្លួនឯងមកមើល….
«អត់សេវាទេ!» អាមុំនិយាយទាំងញ័រមាត់តតាត់។
បទចម្រៀងលាន់មកល្វើយៗតាមខ្យល់ ធ្វើឱ្យអានីស្រែកវ៉ាស ហើយយំ…..
ស្អីគេនេះ? ក្រែងមិញ ពួកខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ មិនឃើញមានអ្នកណារំាំផង គឺស្ងាត់មនុស្សសូន្យ? ពួកយើងសំងំញ័រដៃជើងក្នុងរថយន្ត។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់មិនអាចសំងំកំសាកដូច្នេះបានតទៅទៀតទេ ខ្ញុំក៏បានតាំងចិត្តដំឡើងសំឡេងស្រែក៖
«ម៉េចក៏ម៉េចទៅ! អញទៅវ៉ែពួកអាខ្មោចហ្នឹងម្តងមើល៍!»
ខ្ញុំក្រោកឡើង ហើយស្រីៗក៏ក្រោកមកតាម។ ពួកយើងចុះពីឡាន ហើយកាន់ដៃគ្នារត់ទៅរកប្រភពភ្លេងនោះ។
អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺធម្មតា គ្នាយើងឯទៀតកំពុងតែបន្តរាំលេងយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។
«បួននាក់យើងកើតអីព្រមគ្នានេះ?!»
លីកាខ្សឹបៗ តែខ្ញុំតបវិញ៖
«មិនបាច់និយាយទេ! ចាំទៅភ្នំពេញវិញសិនទៅ!»
ពួកយើងចូលទៅរកមិត្តភ័ក្ដិតាមធម្មតា ហើយខ្ញុំវិញរកផ្លូវសសៀរទៅរកពូតៃកុងឡានដែលកំពុងជក់បារីម្នាក់ឯង។
ខ្ញុំឆ្លៀតសួរគាត់៖
«ពូ! ប៉ុន្មាននាទីមុននេះដូចអត់ឮភ្លេង? គេនាំគ្នាទៅណា?!»
«មានឯណា? នៅហ្នឹងរហូតទេតើ!»
អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺធម្មតា គ្នាយើងឯទៀតកំពុងតែបន្តរាំលេងយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។
«បួននាក់យើងកើតអីព្រមគ្នានេះ?!»
លីកាខ្សឹបៗ តែខ្ញុំតបវិញ៖
«មិនបាច់និយាយទេ! ចាំទៅភ្នំពេញវិញសិនទៅ!»
ពួកយើងចូលទៅរកមិត្តភ័ក្ដិតាមធម្មតា ហើយខ្ញុំវិញរកផ្លូវសសៀរទៅរកពូតៃកុងឡានដែលកំពុងជក់បារីម្នាក់ឯង។
ខ្ញុំឆ្លៀតសួរគាត់៖
«ពូ! ប៉ុន្មាននាទីមុននេះដូចអត់ឮភ្លេង? គេនាំគ្នាទៅណា?!»
«មានឯណា? នៅហ្នឹងរហូតទេតើ!»
ខ្ញុំដឹងហើយ ថាមានអ្វីកើតឡើង។
ប្រហែលពួកយើងទំាងបួនចូលចិត្តលលេងជាមួយរឿងខ្មោច បានជាត្រូវខ្មោចមកលលេងនាំទៅកន្លែងផ្សេងៗមិនដឹង បានជាឃើញអ្វីៗផ្សេងពីទីនេះ។
ភ្លឺឡើងពេលឡានយើងបកមកភ្នំពេញ គេបានឈប់សម្រាកតាមផ្លូវចុះបត់ជើង ទិញភេសជ្ជៈ ខ្ញុំបានជួយទិញផ្លែម្នាស់ពីកសិករម្នាក់ ហើយសាកសួរគាត់លេងថា តើឆ្នេរនោះមានខ្មោចដែរ?
គាត់បានប្រាប់យើងវិញថា គាត់ផ្ទាល់ធ្លាប់បានដើរលក់របស់របរកាលពីក្មេងលើឆ្នេរនោះ ហើយធ្លាប់ឃើញបុរសស្លៀកសតែញឹកឆ្លងកាត់ពីផ្លូវម្ខាងទៅម្ខាងដែលជាកន្លែងព្រៃ គ្មានភូមិអ្នកស្រុកទេ។
ប្រហែលពួកយើងទំាងបួនចូលចិត្តលលេងជាមួយរឿងខ្មោច បានជាត្រូវខ្មោចមកលលេងនាំទៅកន្លែងផ្សេងៗមិនដឹង បានជាឃើញអ្វីៗផ្សេងពីទីនេះ។
ភ្លឺឡើងពេលឡានយើងបកមកភ្នំពេញ គេបានឈប់សម្រាកតាមផ្លូវចុះបត់ជើង ទិញភេសជ្ជៈ ខ្ញុំបានជួយទិញផ្លែម្នាស់ពីកសិករម្នាក់ ហើយសាកសួរគាត់លេងថា តើឆ្នេរនោះមានខ្មោចដែរ?
គាត់បានប្រាប់យើងវិញថា គាត់ផ្ទាល់ធ្លាប់បានដើរលក់របស់របរកាលពីក្មេងលើឆ្នេរនោះ ហើយធ្លាប់ឃើញបុរសស្លៀកសតែញឹកឆ្លងកាត់ពីផ្លូវម្ខាងទៅម្ខាងដែលជាកន្លែងព្រៃ គ្មានភូមិអ្នកស្រុកទេ។
គាត់ថាក្រោយមក គាត់ឧស្សាហ៍ឃើញពេក ម្តាយគាត់ក៏សុំសន្លឹកគាថាពីវត្តមកឱ្យមួយទុកជាប់ខ្លួនទើបខ្មោចលែងលង រហូតដល់ពេលនេះ។
ខ្ញុំឮហើយនៅតែញាប់ញ័រ នៅពេលគិតទៅដល់រឿងចម្លែកក្បែរធុងទឹកកក។
អ្វីដែលបានកើតឡើងនោះមិនធំដុំ ប៉ុន្តែវាជាការពិតដែលពួកយើងមិនអាចបំភ្លេចបានជារៀងរហូត។
«ក្មួយឯងនៅក្មេងៗណាស់! ទៅណាមកណា ប្រយ័ត្នមានរឿងដោយសារមាត់! កុំនិយាយរឿងខ្មោចព្រាយនៅពេលយប់ ពិសេសនៅជិតព្រៃដូច្នេះ!»
នេះជាពាក្យគាត់ផ្តាំមក ហើយខ្ញុំក៏សុំផ្តាំអ្នកអានទំាំងអស់ផងដែរ…..
ខ្ញុំឮហើយនៅតែញាប់ញ័រ នៅពេលគិតទៅដល់រឿងចម្លែកក្បែរធុងទឹកកក។
អ្វីដែលបានកើតឡើងនោះមិនធំដុំ ប៉ុន្តែវាជាការពិតដែលពួកយើងមិនអាចបំភ្លេចបានជារៀងរហូត។
«ក្មួយឯងនៅក្មេងៗណាស់! ទៅណាមកណា ប្រយ័ត្នមានរឿងដោយសារមាត់! កុំនិយាយរឿងខ្មោចព្រាយនៅពេលយប់ ពិសេសនៅជិតព្រៃដូច្នេះ!»
នេះជាពាក្យគាត់ផ្តាំមក ហើយខ្ញុំក៏សុំផ្តាំអ្នកអានទំាំងអស់ផងដែរ…..
ចប់
ប្រភព៖ News.Sabay
0 comments:
Post a Comment